دستش همیشه بـاز و خداوند جود، بود            روی لب ملـک ز ثـنـایش سـرود، بود
تـنـهـا دلیـل خـلـقـت هر آنچه بود، بود            عرش خـدای عـز و جل را عمود، بود

عـالـم ز درک مـرتـبـتـش کـل روز را            نزد مـقـام و منـزلـتـش در سـجـود بود
با اینکـه از عـوام فـقـط نـاسـزا شـنـیـد            روی لبـش هـمیشه سـلام و درود، بود
مولا مدال و رتبه ای از شاه طوس داشت
از هر شعاع پرتوی شمس الشموس داشت
در عصر خویش والی نـور و امام شد            قـائـم مـقـام حـضـرت خـیــرالانـام شـد
فرقی نداشت؛ با همه "طی اللسان" داشت            با نوح و کوه و روح و ملک همکلام شد
هر ذره از وجـود خودش را فـدا نـمود            تا اینکه نزد شهـر "هـو الحق" بنام شد
آنقدر روح پاک وشریفش مبارک است            در کـاظـمـیـن، بـانـی "دارالـسـلام" شد
"مولای کل مومن" و ایمان محض بود
عـالم تمام جـسم، و او جـان محض بود
کـم های نطـق بی مثلـش ازدیـاد داشت            در اوج غم دلی شعف انگیز و شاد داشت
حـبـل اللهـی که تا به خـدا امتداد داشت            حالـی عجیب مـوقـع هـر بـامداد داشت
آنــقـدر دلــبــری ز خـلایـق نـمـود کـه            جا در میان "صحن عزیز" فؤاد داشت
از لطف آن خـزانـۀ غـیـبش جـواد بود            مال و منال و در و گوهر هم زیاد داشت
اما هـمیـشه از کـرمـش بـذل مـال کرد
مردم "الف"، و قامت خود مثل "دال" کرد
تـشنـه مـیـان حـجـره به دنبـال آب بود            هـر دم به یاد طفـل رضیـع ربـاب بود
وقتی ز زهـر کـینه دلش پاره پـاره شد            قـلـبـش برای حضرت زینب کباب بود
آن لحظه که نوای "حسن جان" از او دمید            رنگی نداشت بر رخ و در اضطراب بود
مثل حسن غریب و جگرسوز کشته شد            مثـل حـسیـن زیر جـبـیـنـش تـراب بود
صد شکر نیزه‌ای به دهانش نخورده بود
صد شکر خیزران به لبانش نخورده بود